Το γράμμα «Ν» και η κατάργηση του από το Θείο Ελληνικό Αλφάβητο

Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα.

Κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες», νομοθέτες θα τους λέγαμε σήμερα, με ακρίβεια και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντοςκαι Σημαινομένου.

Εάν πάμε δε στις Επιστήμες, τα παραδείγματα είναι ατελείωτα και άκρως διαφωτιστικά, αλλά και διδακτικά για τις επόμενες γενεές.

Το "Ν"  συντονίζει τον εγκέφαλο. 

Σχετικά πρόσφατα (1996) στο Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN - JURNAL στην Γερμανία, δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν:

«Η εκφορά του γράμματος  «Ν»  μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του Αλφαβήτου  -  στο πρώτο Ελληνικό Αλφάβητο με τα 27 γράμματα ».

(Εκτός αυτού  στο Χάρβαρντ, από ιατρικές έρευνες
διαπιστώθηκε ότι η απαγγελία των Ομηρικών Επών στο πρωτότυπο, εκτός των άλλων, κάνει καλό στην καρδιά,  ως αναπνευστική άσκηση.).

Και δικαιούμαι να ερωτήσω: Γιατί εμείς γίναμε διώκτες του «Ν»;

Γιατί θέλομε να φτωχύνομε τον εγκέφαλο των επομένων γενεών στην χώρα μας;

Ως μάχιμος  Εκπαιδευτικός και συγγραφέας επιστημονικού συγγράμματος (ΔΥΣΛΕΞΙΑ, Αθήνα 1994, Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, 6η Έκδοση σήμερα), νομιμοποιούμαι  να ερωτήσω, αλλά και να προτείνω στο τέλος:

Η Ελληνική Γλώσσα έχει πάρει πλέον μία μορφή τέτοια που δεν έχει ανάγκη από άλλες ακρότητες.

Όμως  αναρωτιέμαι: Είναι τυχαίο άραγε που καταργήσαμε το γράμμα «Ν» στο τέλος των λέξεων και τα σχολικά μας βιβλία γράφουν το «εμβαδό » (!), αντί το  εμβαδόν !!

(Στα σχολικά βοηθήματα όμως διαβάζομε « το εμβαδόΝ », δηλ. εκεί διατηρείται το Ν, ενώ το επίσημο Κράτος στα βιβλία (ΥΠΕΠΘ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) το έχουν καταργήσει !!

Για ποιον λόγο αυτή η ακρότητα: Για ποιον  λόγο επίσημα διδάσκομε στα σχολεία μας  κανόνες που κατασκευάστηκαν αυθαίρετα, π.χ. χθες συνάντησα το Δήμαρχο (το φίλο, το Σύμβουλο κλπ. κλπ.).

Το γράμμα Ν είναι οργανικό και όταν το κόβομε πονάει. Είναι σαν να κόβομε το δακτυλάκι μας..

Εάν κάποιος αντιτείνει ότι αυτό είναι μία ασήμαντη λεπτομέρεια, θα πρέπει να του πούμε ότι «η λεπτομέρεια κρατάει τον Παρθενώνα»!

Να θυμίσω όμως εδώ και το  ωραίο, ειρωνικό κείμενο του Οδ. Ελύτη τότε :

«ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ», όπου καταλήγει :

«Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία, όπως αυτή του τελικού - Ν -, εκτός κι αν του' λειπε  η οπτική του ήχου.»

Ο Γ. Ρίτσος έγραψε επίσης: «Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει.».

Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνομε σήμερα ότι μετά το Νι, έρχεται και η σειρά του τελικού  Σίγμα (Σ).

Κάποιοι  δημοσιογράφοι στα κανάλια λένε κιόλας: «η μέθοδο», η «οδό», «η πλήρη! ένταξη» (!) κ.τ.ο.

Καλλιεργούν έτσι αυθαίρετα ένα αρνητικό γλωσσικό πρότυπο στους νέους μας με την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ και το σχολείο  ανήμπορο να αντιδράσει, αλλά και την κοινωνία παθητικά να δέχεται ως περίπου μοιραία την εξέλιξη αυτή.

Μετά από όλα αυτά διατυπώνω την εξής άποψη και καταθέτω στο Συνέδριό σας την δική μου «Θεωρία» για το εν λόγω ζήτημα:

   

Διεθνώς μελετάται η μοναδική μουσικότητα της Ελληνικής Γλώσσας  και ο αντίκτυπός της στην πνευματική διαύγεια του ανθρώπου.

Το γράμμα «Ν» διεγείρει τον εγκέφαλο θετικά και  ενεργοποιεί  τον άνθρωπο να σκέφτεται σωστά.

Το  τελικό Σίγμα ηρεμεί τον άνθρωπο. 

Αυτό το δέχεται και η σύγχρονη Ψυχιατρική.

Οι Αρχαίοι Έλληνες τα εγνώριζαν όλα αυτά και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μόνον εμείς  οι Έλληνες λέμε  «Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα» και δεν λέμε  με άλλα γράμματα, (παρ΄όλο που έχομε στις καταλήξεις των λέξεων και άλλα γράμματα), διότι το Νι  ενεργοποιεί το μυαλό μας  να σκεφθούμε σωστά και το Σίγμα ηρεμεί την ψυχή μας, αφού  μιλήσουμε δημόσια ή ιδιωτικά.

Η σύγχρονη Ψυχογλωσσολογία δέχεται ότι η Γλώσσα και η Σκέψη γεννιούνται ταυτόχρονα και εξελίσσονται παράλληλα και συνιστούν ανά πάσα στιγμή μία αξεχώριστη ενότητα.

Η Γλώσσα  ενσαρκώνει την Σκέψη και η Σκέψη ουσιώνεται σε Γλώσσα. Είναι ένα νόμισμα με τις δύο όψεις του.

Δεν μπορεί να υπάρχει η μία πλευρά, χωρίς την άλλη.

Δεν μπορούσε να υπάρξει Ελληνική Σκέψη χωρίς την Ελληνική Γλώσσα.

Είναι γεγονός ότι η ποιότητα και ποσότητα «καταγραφών» στην Σκέψη προσδιορίζει και το νοητικό επίπεδο κάθε λαού.

Επομένως και το νοητικό επίπεδο   καθορίζει και την ικανότητα της δημιουργίας Πολιτισμού.

Το Ελληνικόν Αλφάβητον, στην πορεία των χιλιάδων ετών του ήταν αρχικά :

Ιδεογραφικό, στη συνέχεια επινοήθηκε το Εικονογραφικό, έπειτα φθάσαμε στο Γραμμογραφικό, κατόπιν στο Συλλαβογραφικό (Γραμμική Α και Β) και τέλος καθιερώθηκε το ισχύον σήμερα Φθογγογραφικό, που είναι αξεπέραστο και στο οποίο οφείλεται η δημιουργία της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Οικουμενικού Πολιτισμού.

Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε, ως κόρη οφθαλμού, την Ελληνική Γλώσσα και να αντισταθούμε στην κακοποίησή της.

Σπύρος Μάρκου Διευθυντής 3ου Δημ. Σχολείου Λαρίσης

Το θείο ελληνικό αλφάβητο - Α΄ μέρος

Μάθετε να αναγνωρίζετε τις κωδικοποιημένες γνώσεις που περιέχονται στα στοιχεία ή αλλιώς γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου.

Όλοι μας γνωρίζουμε από την πρώτη ημέρα της εισόδου μας στο σχολείο, ότι το Αλφάβητό μας, αποτελείται από 24 ΣΤΟΙΧΕΙΑ.

Όποιος δεν είναι σε θέση να αναγνωρίζει τις κωδικοποιημένες γνώσεις που περιέχονται σε αυτά τα στοιχεία, θεωρείται ΑΣΤΟΙΧΕΙΩΤΟΣ.

Θα πρέπει ωστόσο να γνωρίζουμε ότι υπάρχει μία θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στοΑλφάβητο των 24 στοιχείων που χρησιμοποιούμε σήμερα και στο αρχαίο Ελληνικό αλφάβητο το οποίο αποτελείται από 27 στοιχεία.

Αυτό το αρχαίο αλφάβητο των 27 στοιχείων, θεωρείται απολύτως ολοκληρωμένο, διότι εμφανίζει μία εντελώς διαφορετική και ολοκληρωμένη δομή, που χαρακτηρίζεται από ένα πλήθος εξαιρετικά σημαντικών ιδιοτήτων.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να γνωρίσουμε λοιπόν αυτήν την ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΔΟΜΗ του Αρχαίου Ελληνικού Αλφαβήτου των 27 στοιχείων, που το καθιστά ΜΟΝΑΔΙΚΟ και ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο αλφάβητο που βρίσκεται σε χρήση επάνω στον πλανήτη Γη.

Το πρώτο αδιαμφισβήτητο γεγονός που θα πρέπει να αναφέρουμε είναι ότι τα 27 στοιχεία του Αλφαβήτου διαθέτουν μια κρυμμένη ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.

Οποιοδήποτε ξένο Αλφάβητο και αν εξετάσουμε θα διαπιστώσουμε ότι αποτελείται από έναν αριθμό στοιχείων, τα οποία χρησιμοποιούνται αποκλειστικά και μόνο σαν γράμματα, προκειμένου να καταφέρουν να αποδώσουν την ηχητική των λέξεων.

Αντιθέτως, οι εσωτερικοί κανόνες που ισχύουν στο Αρχαίο Ελληνικό Αλφάβητο ακολουθούν μία εντελώς διαφορετική λογική.

Η παγκόσμια πρωτοτυπία του Αρχαίου Ελληνικού Αλφαβήτου, είναι ότι το κάθε σύμβολο ή στοιχείο του μπορεί να εκληφθεί, όχι μόνο ως ΓΡΑΜΜΑ όπως συμβαίνει σε όλα τα υπόλοιπα αλφάβητα, αλλά ταυτοχρόνως μπορεί να εκληφθεί και σαν ΑΡΙΘΜΟΣαλλά επίσης και σαν μία ΜΟΥΣΙΚΗ ΝΟΤΑ!

Επομένως το κάθε ένα από τα 27 ΣΤΟΙΧΕΙΑ του ΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ ακολουθεί μία ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΗ ΔΡΑΣΗ η οποία του επιτρέπει να ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ:

1. ΓΡΑΜΜΑ
2. ΑΡΙΘΜΟ
3. ΜΟΥΣΙΚΗ ΝΟΤΑ

Θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε καλύτερα αυτές τις μοναδικές δυνατότητες του Αρχαίου Ελληνικού Αλφαβήτου και να μας αποκαλυφθεί αυτή η πολύ καλά κρυμμένη εσωτερική του δυναμικότητα, αν κατατάξουμε αυτά τα 27 στοιχεία του σε 3 σειρές όπου η κάθε μία θα αποτελείται από 9 στοιχεία.

Διότι αφενός μεν ο αριθμός 9 είναι ο μεγαλύτερος μονοψήφιος αριθμός που υπάρχει, αφετέρου δε το 3 αναφέρεται στην τρισυπόστατη διάσταση του αρχαίου αλφαβήτου.

Στον πίνακα που ακολουθεί έχουμε κατατάξει τα 27 στοιχεία του αρχαίου αλφαβήτου σε 3 σειρές.

Παρατηρούμε ότι με την συγκεκριμένη διάταξη, οι 3 σειρές που προκύπτουν αποκτούν ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό:

Η πρώτη σειρά περιλαμβάνει τους αριθμούς από το 1 ως το 9

Η δεύτερη σειρά περιλαμβάνει τους αριθμούς από το 10 ως το 90

Η τρίτη σειρά περιλαμβάνει τους αριθμούς από το 100 ως το 900.

Παρατηρούμε επίσης ότι από το αρχαίο αλφάβητο έχουν αφαιρεθεί τα εξής στοιχεία:

Το γράμμα F που έχει αριθμητική αξία 6,

Το γράμμα Q που έχει αριθμητική αξία 90

Το γράμμα ΣΑΝΜΠΥ που έχει αριθμητική αξία 900.

Το ΣΑΝΜΠΥ είναι το πλέον μυστηριώδες στοιχείο του αρχαίου αλφαβήτου, διότι δεν γνωρίζουμε σε ποια περίπτωση μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν γράμμα, ενώγνωρίζουμε μόνο ότι εκπροσωπεί τον αριθμό 900.

Οι ιδιότητες της Ελληνικής Γλώσσας που προκύπτουν από το αποτέλεσμα της χρήσης αυτού του τρισυπόστατου αλφαβήτου είναι άκρως σημαντικές και αποτελούν επίσης μία παγκόσμια πρωτοτυπία.

Διότι κάθε λέξη, δεν αποτελεί μόνο την έννοια στην οποία αναφέρεται η λέξη αυτή, αλλά ταυτοχρόνως αποκτά με τον τρόπο αυτόν και μία μυστικιστική αλλά και μυητική διάσταση, διότι χαρακτηρίζεται από μία συγκεκριμένη ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΑΞΙΑ που προκύπτει αν προσθέσουμε την αριθμητική αξία του κάθε γράμματος και υπολογίσουμε το άθροισμά της.

Ας δούμε ένα γνωστό παράδειγμα:

Αν υπολογίσουμε την αριθμητική αξία των γραμμάτων της λέξης ΠΟΛΙΤΗΣ, δηλαδή τον λεξάριθμό της, θα έχουμε:

Π=80 + Ο=70 + Λ=30 + Ι=10 + Τ=300 + Η=8 + Σ=200 = 698

Όμως τον ίδιο ακριβώς λεξάριθμο έχει και η λέξη ΟΠΛΙΤΗΣ.

Αυτό σημαίνει ότι για να μπορεί να υφίσταται η έννοια της ΠΟΛΗΣ και του ΠΟΛΙΤΗ, ο ίδιος ο πολίτης θα πρέπει να είναι σε θέση να υπερασπίζεται την πόλη του, ανά πάσα στιγμή, από τους κάθε λογής εχθρούς της που θέλουν να την υποδουλώσουν.

Διαπιστώνουμε επομένως ότι στην Ελληνική λογική ένας ΠΟΛΙΤΗΣ οφείλει ως βασική υποχρέωση απέναντι στην πόλη του να είναι σε θέση να την υπερασπιστεί ως ΟΠΛΙΤΗΣ.

ΠΟΛΙΤΗΣ = ΟΠΛΙΤΗΣ = 698

Τέτοιου είδους, ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν πάρα πολλά και μας δίνουν πάντοτε την δυνατότητα να ανακαλύπτουμε τον τρόπο σκέψης των προγόνων μας.

Με τον τρόπο αυτό αποκαλύπτεται και ένα ακόμα χαρακτηριστικό της αρχαίας Ελληνική γλώσσας, δηλαδή το γεγονός να μπορεί να αναγραμματίζεται.

Ο Πλάτωνας μας αναλύει στο βιβλίο του ΚΡΑΤΥΛΟΣ την άποψη ότι αν μία λέξη μπορεί μέσα από την διαδικασία των αναγραμματισμών να μας αποκαλύψει την έννοιά της, αυτό σημαίνει ότι η συγκεκριμένη λέξη αποτελεί μία θεία κατασκευή!

Στην Ελληνική Γλώσσα υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός λέξεων που έχουν την δυνατότητα να ΑΝΑΓΡΑΜΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ και να με τον τρόπο αυτό να μας δίνουν επιπλέον σημαντικές πληροφορίες ως προς την εσωτερική τους ερμηνεία.

Ένα εξαιρετικά αποκαλυπτικό παράδειγμα αναγραμματισμού αποτελεί η ίδια η δομή της λέξης «ΛΕΞΗ» στην οποία αν αλλάξουμε την σειρά της κατάταξης των γραμμάτων της, μας αποκαλύπτει ότι αυτή η λέξη προέρχεται από μία «ΕΛΞΗ».

Πράγματι, μετά από αυτήν την διευκρίνιση που μας δίνει η ίδια η Ελληνική Γλώσσα, θα μπορούσαμε πολύ εύκολα να κατανοήσουμε ότι οι ΛΕΞΕΙΣ αποτελούνται από ΕΛΞΕΙΣ γραμμάτων του αλφαβήτου μας που ενώνονται μεταξύ τους και με τον τρόπο αυτόν συναποτελούν τα γράμματα μιας λέξης.

Όπως είναι πολύ εύκολο πλέον να κατανοήσουμε, ένα αλφάβητο που αποτελεί το σύνολο των γραμμάτων που μας επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουμε, είναι απολύτως απαραίτητο για την ΝΟΗΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ της ανθρωπότητας, διότι μέσω αυτής έλξης των γραμμάτων, μπορούν να σχηματιστούν οι ΛΕΞΕΙΣ με τις οποίες θα ονομάσουμε τις έννοιες που είναι απαραίτητες για την εξέλιξη της ζωής μας.

Το θείο ελληνικό αλφάβητο - Β΄ μέρος 

Το ελληνικό αλφάβητο προάγει τον ΛΟΓΟ, ο οποίος όμως αποτελεί και πάλι μια τρισυπόστατη έννοια.

Στο πρώτο μέρος αυτού του άρθρου, διαπιστώσαμε ότι το Αρχαίο Ελληνικό Αλφάβητο είναι ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟ, διότι το ίδιο στοιχείο μπορεί να εκφραστεί ταυτοχρόνως, ως:

ΓΡΑΜΜΑ
ΑΡΙΘΜΟΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΝΟΤΑ

Αυτές λοιπόν οι τρεις υποστάσεις του αρχαίου αλφαβήτου, δεν προσφέρουν μόνο την «πρώτη ύλη» για να δημιουργηθούν οι λέξεις, αλλά είναι επίσης το κατεξοχήν ΟΡΓΑΝΟ που συμβάλει στην δημιουργία και στην ανάπτυξη των επιστημών, μέσω της δυνατότητας της ΜΕΤΡΗΣΗΣ και των αριθμών, όσο και των εμφάνιση των τεχνών μέσω της ΜΟΥΣΙΚΗΣ και της ΑΡΜΟΝΙΑΣ που διαθέτει.

Το θέμα αυτής της ιδιαίτερης εσωτερικής δομής και λειτουργίας του αρχαίου Αλφαβήτου δεν είναι καινούριο. 

Ο Αντώνιος Φ. Χαλάς ήταν ο πρώτος που αποκάλυψε αυτήν την μυστική διάταξη στο βιβλίο του «Το υπολανθάνον μυστήριο εις το Ελληνικόν Αλφάβητον ή Περί Επιστήμης» το οποίο εκδόθηκε το 1912, δηλαδή πριν από εκατό ολόκληρα χρόνια!

Σε αυτό το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι μέσα στην συγκεκριμένη δομή του ελληνικού αλφαβήτου, όπως περιγράφεται στον πιο πάνω πίνακα, υπάρχουν κρυμμένες έννοιες, εξαιρετικά υψηλού φιλοσοφικού περιεχομένου.                                 

Καταρχήν είναι πολύ σημαντικό να αναφέρουμε ότι στο αρχαίο ελληνικό αλφάβητο των 27 γραμμάτων, υπάρχει ένα ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ το οποίο θα πρέπει να βρίσκεται στην 14η θέση.

Πρόκειται βεβαίως για το γράμμα Ν που εισαπέχει 13 γράμματα από το πρώτο γράμμα και 13 γράμματα από το τελευταίο.

Το γράμμα Ν όμως είναι ακριβώς το αρχικό γράμμα της λέξης ΝΟΥΣ. 

Όπως γνωρίζουμε, στην εποχή της Αρχαίας Ελλάδας, ο ΝΟΥΣ εκφράζεται πίσω από το πρόσωπο του πατρός «ανδρών τε θεών τε» του Δία, βασικό σύμβολο του οποίου είναι ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ, ο οποίος θα μπορούσε να αναπαρασταθεί θαυμάσια σχηματικά με το σχήμα που προκύπτει από το γράμμα Ν. 

Ο ΝΟΥΣ λοιπόν και το θέμα της εξέλιξης της νόησής μας αποτελεί το ζητούμενο που βρίσκεται ΚΡΥΜΜΕΝΟ πίσω από την πρόθεση της δημιουργίας του Ελληνικού Αλφαβήτου!

Μία μεγάλη έκπληξη μας περιμένει αν ΜΕΓΕΘΥΝΟΥΜΕ αυτό το γράμμα Ν, έτσι ώστε να ΚΑΛΥΨΕΙ ολόκληρο τον πίνακα του Αλφαβήτου.                                                                                                                                                                                     

 

Θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι από την ένατη και τελευταία στήλη του αλφαβήτου που περιλαμβάνει τα τρία στοιχεία Θ, Q, και ΣΑΝΜΠΥ, το μόνο που έχει απομείνει σήμερα είναι το Θ, το οποίο κατά κάποιον τρόπο βρίσκεται μόνο του, εκτός της μυστικής διάταξης του αλφαβήτου και από την επάνω δεξιά γωνία ΕΠΟΠΤΕΥΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΠΙΝΑΚΑ.

Βεβαίως, δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός ότι το γράμμα Θ αποτελεί το αρχικό γράμμα της λέξης ΘΕΟΣ.

Θα διαπιστώναμε τότε ότι:

Προκύπτει μία άκρως εντυπωσιακή φράση η οποία περιλαμβάνει την ουσιαστική απόκρυφη σημασία του λόγου ύπαρξης και κατασκευής του Ελληνικού Αλφαβήτου.

Αν ξεκινήσουμε από το γράμμα Η και συνεχίσουμε δεξιόστροφα προς τα επόμενα γράμματα, θα προκύψει η κρυμμένη φράση Η ΠΩΡΙΑ ΑΝΩ, δηλαδή Η ΠΟΡΕΙΑ ΑΝΩ!

Ας μην μας προκαλεί έκπληξη η φαινομενική ανορθογραφία, πρώτον διότι το Ω και τοΟ την εποχή εκείνη μπορούν να εναλλάσσονται χωρίς κανένα πρόβλημα και επίσης η λέξη ΠΟΡΕΙΑ την οποία σήμερα γράφουμε με ΕΙ, διαθέτει ένα πλήθος από παράγωγες λέξεις που γράφονται με Ι, όπως για παράδειγμα η ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ, η ΑΠΟΡΙΑ, κτλ.                                                             

Παρατηρούμε λοιπόν ότι η διεύρυνση και η μεγέθυνση του κεντρικού γράμματος του Νου του Διός που αποτελεί το ΚΕΝΤΡΟ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ ολόκληρου αυτού του οικοδομήματος του Αρχαίου Ελληνικού αλφαβήτου μας αποκαλύπτει ότι ο σκοπός της ύπαρξης του αλφαβήτου είναι να οδηγήσει την Ανθρωπότητα σε μία ΠΟΡΕΙΑ προς ΤΑ ΑΝΩ, δηλαδή σε μία πορεία νοητική ανέλιξης όπως είναι πολύ λογικό να φανταστεί κανείς ότι θα έπρεπε να ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΣΚΟΠΟ ΕΝΟΣ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ.                                                                                                                                                                               
Το ελληνικό αλφάβητο προάγει τον ΛΟΓΟ, ο οποίος όμως αποτελεί και πάλι μια τρισυπόστατη έννοια.

Ο πρώτος λόγος είναι η αιτία, προκειμένη περίπτωση η αιτία της ύπαρξης μας.

Ο δεύτερος λόγος είναι η ομιλία, διότι για να εξελιχθεί η ύπαρξή μας, έχει την απόλυτη ανάγκη από έννοιες που αποδοθούν μέσω λέξεων.

Ο τρίτος λόγος είναι η μαθηματική αναλογία η οποία λειτουργεί και κάτω από τους μουσικούς κανόνες και έχει σκοπό να φέρει στη ζωή μας την ΑΡΜΟΝΙΑ.                                                                                                             Αν προσέξουμε και πάλι την πέμπτη στήλη του Αλφαβήτου θα παρατηρήσουμε ότι αποτελείται από τα 3 στοιχεία Ε Ν Φ.

Το ΕΝ γνωρίζουμε ότι αποτελεί μία έκφραση του Θεού, καθώς είναι αυτό το οποίο γεννάει όλους τους υπόλοιπους αριθμούς και σύμφωνα με την φιλοσοφία, ο,τιδήποτε άλλο υπάρχει μέσα στο Σύμπαν.

Το Φ είναι το γράμμα της αρμονίας ή της μαθηματικής Χρυσής Αναλογίας, δηλαδή του «Χρυσού Λόγου» και όπως γνωρίζουμε ισούται με τον αριθμό Φ=1,618.

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι το θέμα λοιπόν του ΛΟΓΟΥ-ΑΝΑΛΟΓΙΑΣ είναι το κατεξοχήν θέμα που αφορά στην εμφάνιση του ΘΕΟΥ. 

Αν λάβουμε τώρα αυτές τις δύο λέξεις ΛΟΓΟΣ και ΘΕΟΣ, μέσω των απόκρυφων δυνατοτήτων του Αρχαίου Ελληνικού Αλφαβήτου που αναλύσαμε, μπορούμε να εξάγουμε ένα δεύτερο άκρως εντυπωσιακό συμπέρασμα.

Οι λεξάριθμοι δεν λειτουργούν μόνο αθροιστικά όπως διαπιστώσαμε μέχρι τώρα, αλλά έχουν την δυνατότητα να λειτουργήσουν και μέσω πολλαπλασιασμού.

Ένα επιπλέον παράδειγμα αθροιστικού λεξάριθμου αποτελεί σίγουρα η λέξη ΘΕΟΣ η οποία ισούται με τον αριθμό 284.

Όμως ακριβώς τον ίδιο λεξάριθμο έχουν και οι λέξεις ΑΓΙΟΣ και ΑΓΑΘΟΣ, οι οποίες μπορούν να θεωρηθούν συνώνυμες! 

ΘΕΟΣ= 9+4+70+200= 284 
ΑΓΙΟΣ =1+3+10+70+200 =284 
ΑΓΑΘΟΣ= 1+3+1+9+70+200= 284

Ας εξετάσουμε όμως και ένα παράδειγμα πολλαπλασιαστικών ισοψηφιών, για να αντιληφθούμε τις πραγματικά τεράστιες δυνατότητες της γλώσσας μας.

Αν αντικαταστήσουμε τα γράμματα αυτών των λέξεων με τις αντίστοιχες αριθμητικές τους αξίες, σύμφωνα με τον ανωτέρω πίνακα θα έχουμε: 

ΛΟΓΟΣ= Λ=30, Ο=70, Γ=3, Ο=70, Σ=200

Ο ΘΕΟΣ= Ο=70, Θ=9, Ε=5, Ο=70, Σ=200

Αν τώρα πολλαπλασιάσουμε τους αριθμούς που προκύπτουν από κάθε λέξη θα έχουμε τα εξής γινόμενα:

ΛΟΓΟΣ = 30 Χ 70 Χ 3 Χ 70 Χ 200 = 88.200.000

Ο ΘΕΟΣ = 70 Χ 9 Χ 5 70 Χ 200 = 44.100.000

Παρατηρούμε λοιπόν ότι το γινόμενο της λέξης Ο ΘΕΟΣ είναι ακριβώς το μισό από το γινόμενο της λέξης ΛΟΓΟΣ! 

Μεταξύ λοιπόν του ΘΕΟΥ και του ΛΟΓΟΥ προκύπτει η ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΣΧΕΣΗ 2:1. 

Η οποία μας αποκαλύπτει ότι 
Ο ΛΟΓΟΣ είναι ο πρόλογος και 
Ο ΘΕΟΣ είναι ο υπόλογος της αρμονικής σχέσης ή ΣΧΕΣΗΣ ΔΙΑΠΑΣΩΝ! 

athamastos